Alleen op reis, een eenzame zeldzaamheid ?

Dacht jij dat solo reizen eenzaam was?

Dacht jij dat solo reizigers alleen op reis gingen bij gebrek aan vrienden?

Dacht jij dat het zielig was om alleen te reizen, alleen op restaurant te gaan, alleen iets te gaan drinken?

Dacht jij dat solo reizigers een uitzondering waren, een zeldzaamheid, een rariteit?

Tot mijn grote schaamte moest ik 4x JA antwoorden voor mijn vertrek.
Want reizen was iets dat je moest kunnen delen met vrienden of familie.
Reizen = genieten van goed gezelschap. Ik zou nooit, maar werkelijk nooit alleen gaan reizen.

Waarom ik dan toch alleen ben vertrokken?

Eerlijk?

Ik heb geen idee.

Ik werd op een ochtend wakker, en besliste dat dat was wat ik eens ging proberen.

Je zou bijna kunnen zeggen dat ik het licht gezien had. Al klinkt dat zo heilig voor dit niet zo heilig boontje, maar ‘t is goede vrijdag, dan is een religieuze knipoog wel op z’ n plek vind ik.

Alleen reizen dus.

Ik wist dat ik het wel zou kunnen – uit praktisch oogpunt dan.
Reizen plannen, ja, dat lukt me wel.

Maar God, wat was ik bang.

Ik was nooit alleen op restaurant geweest. Zelfs een terrasje doen in m’n eentje oefende ik alleen een week voor vertrek in Antwerpen, omdat ik vond dat ik dat toch eens moest gedaan hebben voor ik op solo avontuur vertrok.

Nee, ik had gezelschap nodig.

Altijd.

Ik ben een sociaal dier.

Bij mensen die ik goed ken dan toch.

Ik zou zelden op onbekenden toestappen.

Smalltalk was niet mijn grootste talent.

Alleen een bar binnenstappen en niet weten waar mijn vrienden zitten, vond ik reuze eng.

Dus ja, je hebt een punt als jij nu denkt: Schat, wat doe je jezelf nu toch aan?

Maar ik hou van avontuur.
En dit zou t grootste avontuur uit m’n leven so far worden.

En ik hou van reizen.
Ik wil er alles uit halen,
nu meer dan ooit.

 

En dus gaf manlief me ‘t laatste zetje:

Ga.

Probeer het.

Zoek het Leven op.

Geniet.

Spreid je vleugels.

En zo zat ik 40 dagen later op het vliegtuig. Veertig dagen had ik de tijd gehad. Niet om te vasten, maar om in sneltempo wat Spaans te leren. Een uur per dag Duolingo, 40 dagen lang. Toegewijd. En met die 40u moest ik mijn plan kunnen trekken in Panama.

Ik vertrok met een klein hartje. Man en kids enthousiast wuivend in de vertrekhal .
Even wilde ik gewoon terugkeren, maar ik wist dat ik mezelf 1 ding moest blijven influisteren:

Komaan stoere, jij kunt dit.

Dat zinnetje is de eerste dagen veel van pas gekomen. Maar tegelijk moet ik zeggen dat ik vanaf dag 1 al mijn vooroordelen heb moeten intrekken .

Ik leerde op het vliegtuig al iemand kennen. Ik was dus niet de enige die alleen op reis ging?

We wisselden telefoonnummers en spraken af om halfweg de reis elkaar terug te zien.
Zou het echt zo gemakkelijk zijn om contact te leggen als solo reiziger?

Ja dus .

De dag erna bracht ik een halve dag met een vriendelijke Fransman door, de dagen die volgden sprak ik zoveel mensen van over de hele wereld. Halverwege de reis, liep ik de liefste Pijush die ik in mijn eerste dagen Panama had ontmoet opnieuw tegen het lijf en regelden we samen een hike in de jungle. Ik ontmoette zoveel toffe mensen. Bijna allemaal solo reizigers en stuk voor stuk sympathieke mensen met een open blik op de wereld.

Eenzaam ?

Ik heb in mijn hele leven nog niet zoveel mensen ontmoet als op 1 soloreis .

Halfweg sloot ik me ‘s avonds zelfs 2 avonden op in m’ n kamer voor wat me-time. Om even geen contacten te moeten leggen. Omdat ik soms gewoon even graag wat rust heb.

En het leuke is dat dat ook helemaal geen probleem is.

Wil je mensen ontmoeten? Fine.

Wil je alleen zijn? Fine.

Doe wat je wil, wanneer je wil.

Ben je niet graag alleen? Geloof me, dan ben je ook werkelijk nooit alleen. De wereld loopt blijkbaar vol gelijkgestemden die graag een tijdje met je optrekken.

Wat een openbaring.

Ik heb de leukste, de boeiendste, de mooiste en inspirerendste gesprekken gehad.

Met een pintje dabei.

Onder wuivende palmbomen en een sterrenhemel waarvan je in België enkel kunt dromen.

En dat voor iemand die allesbehalve de queen van de smalltalk is.

Maar ik vind mezelf ook best leuk gezelschap om mee te vertoeven en ben best graag alleen af en toe.

Me, myself and I.

En da’s niet zielig.

Da’s leerrijk.

En als je jezelf al niet graag ziet. Wie dan wel ?

Ik heb zo veel geleerd op reis.

Over zelfredzaamheid.

Over de wereld.

Over durf.

Over mezelf.

Ik zou mezelf tegenkomen op reis en zou af en toe diep in de put zitten, zo dacht ik.

Er is welgeteld één moment geweest dat ik even vloekte, toen alles eventjes tegen stak. Maar dan staan er altijd anderen voor je klaar. En even videobellen met het thuisfront is zo gefikst.

Nee, ik heb vooral veel meer vertrouwen in mezelf gekregen.

Ik ben trots op mezelf.

Ik ben geinspireerd geraakt door enkele fascinerende mensen die door hun vele reizen zo’n mooie kijk op het leven hebben.

Ik zie mezelf liever.

Dat klinkt allemaal melig, maar geloof me als ik zeg:

een solo reis is de beste therapie .

Dus. Voor eens en voor altijd:

Is solo reizen eenzaam?

Gaan solo reizigers alleen op reis bij gebrek aan vrienden?

Is het zielig was om alleen te reizen, alleen op restaurant te gaan, alleen iets te gaan drinken?

Zijn solo reizigers een uitzondering, een zeldzaamheid, een rariteit?

4x NEE!

Wanneer mag ik weer ‘t vliegtuig op?

4 gedachten over “Alleen op reis, een eenzame zeldzaamheid ?”

Wat vind jij van dit artikel?