Pintjes drinken in de ochtend. De grote leerschool van reizen. Of net van niet-reizen.

Corona.
Je wilt er niet meer over lezen.
Je wilt er niets meer over horen.
Het komt je oren uit.
Vast wel.
Bij mij ook overigens.
En laat dat daarom hoegenaamd niet het onderwerp zijn van deze blog, slechts de aanleiding. De intro. De reden waarom ik zo uitkeek naar deze trip.
Smachtte zelfs.
Want door dat vieze beestje hebben jij en ik de afgelopen 2 jaar vermoedelijk veel tripjes moeten annuleren. Plannen moeten laten varen. Dromen on hold moeten zetten. Niet onoverkomelijk, niets in vergelijking met wat dat coronabeest wereldwijd heeft aangericht.
Wel gewoon jammer.
Doodzonde als je net als ik zo van reizen houdt.
Als je energiepeil een boost krijgt van reizen plannen, nieuwe landen ontdekken, op avontuur gaan.
Als je ogen beginnen fonkelen en je hart een sprongetje maakt bij het boeken van vliegtickets, alsof je net een mooie liefdesbrief in handen kreeg.
Als je gulzig alles in je opneemt dat een land je te bieden heeft.
Als je met spijt enerzijds, maar gevuld met voldaan geluk anderzijds weer huiswaarts keert, naar je eigen warme nest.
Ja, ik heb het gemist.
En natuurlijk hebben we 1001 ‘corona-proof’ alternatieven gedaan, lekker dicht bij huis, waardoor het gemis geen wrange nasmaak kreeg.
We hebben de natuur en steden dicht bij huis leren appreciëren.
Waarvoor dank, Corona.
Maar nu.
Ciaokes.
Byekes.
Auf wiedersehen!
Tijd om weer te dromen.
En die dromen waar te maken.

En zo ben ik terug aan het plannen gegaan.
Met een herfstvakantie in het vizier waarbij ik hardop droomde van een tripje onder een stralende zon, wist manlief meteen hoe laat het was : Corona heeft mijn reismicrobe niet klein gekregen.
Mijn ogen begonnen weer te fonkelen bij het idee aan een nieuw tripje en ik straalde, zelfs als we om 4u ‘s ochtends moesten opstaan voor onze vlucht naar Gran Canaria.
Gran Canaria inderdaad.
Dat is de eerste post-coronatrip.
Met het lief.
We hadden elkaar immers beloofd ieder jaar met ons tweetjes heel eventjes naar het buitenland te trekken. Ook toen er kinderen in ons leven kwamen.
Even tijd voor twee.
En dat deden we trouw.
Heerlijke tripjes naar Riga, Verona, Malta,…
Momentjes om onze batterijen weer op te laden. 3 jaar geleden is het intussen, dat we voor het laatst met ons tweetjes op het vliegtuig stapten om de batterijen op te laden.
Die accu moet behoorlijk leeg zijn intussen, hoor ik je denken. 😉
De keuze voor Gran Canaria was er eentje van manlief. Hij wilde graag kanaries zien ‘in’ t echt’.
Dus ga je naar Gran Kanarie-ja.
Uiteraard.
Ach, iedere bestemming was goed geweest, al moet ik eerlijk bekennen dat Gran Canaria in mijn hoofd eerder gepaard gaat met een soort
Benidorm-gevoel…
Toeristisch.
Op het ergerlijke af misschien zelfs?…
Belgische frituurtjes en kroket uit de muur.
Niets mis mee, maar niet meteen my cup of tea.
Denk ik.
Maar dat zijn vooroordelen.
Mijn vooroordelen.
Aan mij om het tegendeel te bewijzen. Want het eiland heeft wel mijn nieuwsgierigheid getriggerd. Meer daarover in een volgende blog. 
Daar stonden we dus.
Om 5u in de ochtend in de luchthaven.
Fonkelende ogen.
Excited.
Lege batterij in de aanslag.
Opladen die handel.
De sfeer van de luchthaven.
Heerlijk.
Regenweer… Dat laten we met plezier achter…. Of is er voor onszelf ook geen ticket naar de zon?

 

Voor eventjes dan toch.

Want zelfs al kijk je ergens zo naar uit.
Zelfs al probeer je jezelf wijs te maken dat naïef en zorgeloos reisjes plannen echt nog wél gaat in het post-coronatijdperk.
Zelfs al hoop je dat alles perfect zal lopen…
Soms lopen de dingen nu eenmaal niet helemaal zoals gepland.
It is what it is.
Om een lang verhaal iets minder lang te maken: het vliegtuig was stuk.
Kapot.
T beste was er af.
Aan vervanging toe.
Allemaal weer uitstappen dus.
Techniekers aan het werk. Op zoek naar nieuwe onderdelen.
Niemand zegt iets, niemand weet iets.
‘Van zodra we weten vanuit welke luchthaven het onderdeel moet overkomen, kunnen we de vlucht verder inplannen’.
Nog nooit heb ik zo vurig gehoopt dat het cruciale onderdeel niet ‘made in China’ was….
Een uur werden 2 uren.
2uren werden er 3.
Uiteindelijk 6.
Onze trip werd flink ingekort.
Eerst maakte ik me ontzettend druk en kwam de dramaqueen in mij heel eventjes naar boven (‘Er loopt nooit een reis zoals gepland’ ‘we gaan niets meer kunnen zien van het eiland’ ‘ t is ons niet gegund’)
Maar dan leer je plots dat er 1001ergere dingen zijn in de wereld en het geen zin heeft om je druk te maken.
Leer je loslaten.
Leer je dat humor de beste saus is om je ergernissen te overgieten.
Leer je dat je gewoon heel erg blij mag zijn met je gezelschap, waarbij je je nooit verveelt, en die je zelfs in de saaiste uren weet te entertainen.
Leer je dat je zoveel mogelijk moet vertoeven tussen mensen die het beste in je naar boven halen.  Die mensen die zich hebben genesteld in mijn hart.
Mensen waarbij je met alle plezier urenlang in een luchthaven zou kunnen doorbrengen. Die happy few – I love you!
Want iemand waarbij je dubbel ligt van het lachen, terwijl je je reisje zienderogen ziet inkrimpen, die moet je koesteren.
En zo leer je dat zelfs net niét-reizen je ook heel wat wijzer maakt.
En kijk.
Zo zijn de batterijen al opgeladen, bedenk ik plots bij een frisse pint en een potje kazekes om 10u (!) ‘s ochtends (voor ons was het al lang apéro-time), nog voor onze vlucht – eindelijk – opstijgt met een spiksplinternieuw onderdeeltje, wellicht niet uit China.
Rest ons 2 dagen op het zonovergoten Gran Canaria, om volop te genieten en te koesteren wat we wél hebben.
Reizen- of net niét-reizen…. Het blijft één grote leerschool.
En ik keer over 3 dagen sowieso met veel spijt, maar ook voldaan en met een hart vol liefde weer naar huis.
Als dat niet schoon is…
Oh en yessss…. We geraakten er uiteindelijk hoor… Met 6u20 vertraging…. Maar dan heb je meteen ook wat tijd om een blog te schrijven, nietwaar? Lees hier mijn volgende blog over Gran Canaria.

2 gedachten over “Pintjes drinken in de ochtend. De grote leerschool van reizen. Of net van niet-reizen.”

Wat vind jij van dit artikel?