4x waarom kamperen soms gewoon niét leuk is.

Kamperen is leuk.  Kamperen is hot.  Kamperen is in.

Ik schreef er eerder al over: ik ben gebeten door het kampeervirus.  Ik heb caravankoorts.

En toch is kamperen niet altijd zo leuk.  Of ronduit ellendig.  Soms wenste ik dat ik op hotel zat.  Caravankoorts of niet.  En wel om deze redenen:

1. Kamperen… rustgevend?
   Kamperen is rustgevend.  Dat is een feit.  Meestal toch.  Ik herinner me de momenten dat we moederziel alleen zaten op een prachtige natuurcamping in het midden van de Noorse Fjorden.  ‘s Ochtends wakker worden met zicht op de ontwakende natuurpracht.  Een eland naast de caravan, genietend van een ochtendwandeling.  Zo hoort kamperen te zijn.  Kamperen op z’n best.  Zoals in de boekjes.
   
   Maar zo is het helaas niet altijd.  Jammer genoeg zijn er landen die zo populair zijn onder kampeerders, dat je haast genoodzaakt bent om tijdig je plekje te reserveren.  Plek-je.  Want voor je het weet, voel je de hete adem van je buur in je nek.  Letterlijk.  Zo waren wij in Slovenië op een prachtige camping aangekomen.  Groot, maar rustig.  Met een kabbelend beekje.  Een gigantisch stuk natuur om in te ravotten.  Heerlijk voor de kids. Idyllisch.
   
   Tot de volgende dag plots massa’s toeristen toestroomden.  Campers, caravans, tenten.  Iedere cm² werd benut.  Het zicht op het kabbelend beekje werd verstoord door een tiental caravans.  Met heel wat pas-en meetwerk stonden er bij thuiskomst van onze wandeling plots aan iedere zijde van onze Keereweer kersverse kampeerders.  De laatste in de toeristenrij, kon zich met zijn grote camper nog net tegen de voorzijde van onze – net gerepareerde voortent plakken, waardoor we vanuit onze voortent bijna rechtstreeks bij onze nieuwe overbuur in bed konden kruipen.
   Dag speelveld.  Dag charme.  Dag idyllisch tafereel.  Dag rust…..
   Maar vooral.
   Dag buurman.
2. Ongeschreven wetten. 
   Sommige campings hebben ongeschreven wetten.  Regels die niet altijd officieel kenbaar worden gemaakt en pas ontdekt worden als je er bent.  Tenzij je goed voorbereid bent en wat reviews hebt gelezen natuurlijk.  Zo goed voorbereid zijn we niet altijd.  Ook niet aan het Balatonmeer (sindsdien door onze kids omgedoopt tot Bala-S-toM.)
   Het begon nochtans mooi.  Een kleine camping op een helling.  Zicht op de mooie omgeving.  Ver weg van de drukte van het toeristische Balaton.  En er was een zwembadje. Hoera! Later bleek het hier om een uiterst kindonvriendelijke camping te gaan.  Wat erg jammer is, want niet alle gezinnen met kinderen zijn op zoek naar veel toeters en bellen, vakantieparken en animatie. Maar zwemmen in het zwembadje was hier duidelijk not done.  Hoewel we onze oudste op dat momenten leerden zwemmen, en er dus van uitzinnig gespets en gespats geen sprake was, kregen we meermaals op onze donder van de – zure – eigenares.  Ook enkele vaste medekampeerders kregen duidelijk al hartkloppingen bij het zien van onze 2 jonge rakkers.  Wisten we maar beter.  Wie zich goed informeert op het internet, kan onaangename verrassingen dus zeker vermijden.  Maar wees dus gewaarschuwd, er zijn wel degelijk campings die zich duidelijk richten op een bepaald publiek. En als jij net niet in dat plaatje past, zal je het geweten hebben.  Helaas.
3. Slechtweervandaag
   We zijn niet van marsepein.  We kunnen wel tegen een stootje.  Een druppel hier of daar doet ons niets en er is niets gezelliger dan ‘s avonds laat van onder je luifeltje naar het onweer in de verte turen.  Maar trop is te veel.  En op momenten van extreem weer, wenste ik toch dat we gewoon ergens op hotel zaten. We hebben op onze kampeerreizen dan ook al alle weertypes gehad.   Zo kregen we met onze Keereweer al heel wat onweer te verduren, waardoor we onze caravan sindsdien de veel passendere naam Keere-on-weer geven.  De oldtimer trekt duidelijk bliksem aan, want tijdens onze laatste reizen ben ik meermaals uit bed geschud.  Donder waarbij de Keereweer begon te daveren.  Dat je van achter het kleine caravanraampje tenten ziet wegvliegen.  Not my cup of tea.
   
   Of wind.  Daar kregen we het in Noorwegen mee te verduren.  Op een vlakke camping aan de kust in Kleppe.  Rukwinden.  Storm.  Noodweer, zo bleek nadien.  In allerijl vouwden we – zo goed en zo kwaad als we konden met dit pittige weertje – de voortent bij mekaar.  Kids uit veiligheid in de auto.  De tent op een haar na niet weggevlogen.
   Té mooi weer, daar hebben we dan weer geen ervaring mee.  Misschien moeten we eens een iets zuidelijkere bestemming op onze bucketlist zetten na al dat noodweer.
4. Hoi buurman! 
   Het heeft z’n charme.   Een vriendelijke kampeerbuur.  Hier en daar een praatje maken.  Maar ergens kan ik mij niet van het gevoel ontdoen dat we altijd wel bekeken worden.  Daar zal onze ietwat opvallende caravan wellicht iets mee te maken hebben.  Een oldtimer heeft zowat het zelfde effect als wandelen met een puppy: aangesproken word je sowieso en iedereen kijkt je na.
   Maar het is meer dan dat.  Big brother is watching you.  Want stiekem zijn er toch wel behoorlijk wat kampeerders die ik er op betrap grote interesse in zijn medekampeerder te hebben.  Die er hun dagtaak van maken.  Bekijken.  Vergelijken.  Beoordelen.  Veroordelen.  Kijken hoe anderen het doen.
   Zetten zij hun voortent net zo snel op als wij?
   Wat schaft de pot bij de buren?
   Ik word dan ook telkens een tikkeltje zenuwachtig als uitgerekend onze tent even niet mee wil, terwijl je nauwlettend in de gaten gehouden wordt.
   Als we de buizen van de voortent moeten tegenhouden bij iedere rukwind terwijl de grote luxecampers naast ons tegen ieder weertype bestand zijn.
   Anderzijds betrap ik mezelf ook op een gemeen gniffeltje, wanneer wij onze mini caravan vlotjes met de hand uit het slijk rijden, terwijl enkele grote luxejoekels zich een voor een vastrijden in de modder.
   Kan ik een lach moeilijk onderdrukken als ik zie dat onze stijlvolle voorburen – die een kwartier eerder met veel show hun €150000 op wielen vlak voor onze neus neerpootten en vervolgens een wandelingetje gingen maken – zij op naaldhakken (!) , hij in wit pak, inclusief ‘foularreke‘ – vergaten hun raampjes te sluiten.  Vermits onze Keere-on-weer nattigheid aantrekt, duurde het immers niet lang voor hun villa op wielen ook beschikte over een binnenzwembad.  Luxe is iets raars.  Leedvermaak ook.  En nu pleit ik ook schuldig, want ik had plezier voor twee.  Matrassen werden buiten gezeuld.  Tapijten werden aan een geïmproviseerde waslijn gehangen.  En ‘den binnen’ werd grondig gepoetst en gedroogd.  Wederom op naaldhakken.
   Leedvermaak.Maar ondanks deze minpuntjes, blijft kamperen natuurlijk gewoon echt top!  Het is een avontuur.  Als een cadeautje dat je mag open maken, telkens je op een nieuwe bestemming aan komt.  Je weet nooit vooraf waar je terecht zal komen.  Welke leuke anekdotes zich weer in sneltempo zullen opvolgen.  Niets voorgekauwd.  Jij maakt zelf je avontuur.  Is dat niet het mooiste dat er is?