Op naar Panama… Over Leven met de grote L

3/4/22
T is de schuld van de ‘knaldrang’. En die van mijn duosprong, intussen alweer enkele maanden geleden.

Het eerste wakkert de rusteloze reisduif in mezelf genadeloos aan, het tweede zorgt ervoor dat ik nog maar met weinig angsten door het leven ga.

Want als je uit een vliegtuig springt, kun je nadien de wereld aan, zoiets.

En die mooie combinatie maakte van mij het afgelopen jaar dus een soort van Angstvrije Rusteloze Reisduif. (Als is dat wellicht een tikkeltje overdreven. Wie mij een klein beetje kent, weet dat het moment er is om er een korreltje zout bij te gooien… Zo stoer was ik immers niet de laatste dagen)

Wat dat inhoudt – een ‘angstvrije’ , rusteloze reisduif zijn ?

Veel goesting hebben.

Goesting om te Leven.

Je door niets of niemand laten tegen houden.

Doen waar je goesting voor hebt en je angsten je Leven niet laten bepalen .

Gewoon Leven dus.

Leven met de grote L.

En dus ga ik nu alleen op reis.

Jep.

Alleen.

Al was dat in eerste instantie niet de bedoeling. Mijn reisplannen maakten een flinke bocht van een groepsreis naar Senegal – die door omstandigheden niet door ging – naar een solo reis naar Panama.

Panawa ?

Panawaarom?

Om een lang verhaal kort te maken, om deze redenen: veilig, rechtstreekse vlucht, veel natuur, overzichtelijk van grootte.

En het mooiste boek uit mijn kindertijd: OH wat mooi is Panama.

Het had een autobiografie kunnen geweest zijn, maar het is vooral de combinatie van flarden van herkenbaarheid en nostalgie naar het boek dat ik als kind verslond….over – jawel – rusteloze reisduiven, maar dan in de vorm van een beer en een tijger.

Steeds op zoek naar het paradijs, om dan te beseffen dat geen paradijs zo mooi is als hun eigen warme nest .

Home sweet home.

En zo ga ik dus nu op missie , beer en tijger achterna.

Om te checken of Panama inderdaad zo heerlijk naar bananen ruikt, zoals Janosch zo mooi in zijn boek omschrijft.

Al weet ik- in tegenstelling tot beer en tijger perfect waar mijn paradijsje zich bevindt:

Daar waar mijn 3 mannekes zijn.

En dat besef ik keer op keer weer wanneer ze aan de zijlijn supporteren, mijn laatste kleine schrikskes wegduwen en me zo het laatste zetje geven om te durven Leven.

Met de grote L.

Als ze me vastpakken en uitwuiven met de woorden: “mama, je moet niet bang zijn, je gaat een keileuke reis tegemoet, geniet er van, jij kunt dit'”, dan stroomt mijn hart over van liefde.

Dan besef ik: ik ga even op reis naar Panama, vanuit mijn paradijsje.

En straks kom ik terug, vol nieuwe energie , toffe verhalen en boordevol trots en dankbaarheid…

Want de mannetjes in mijn Paradijs, weten ook wat Leven is.

Met de grote L.

Eén gedachte over “Op naar Panama… Over Leven met de grote L”

  1. Wow Lien, hoe mooi is dat! Jouw leven is één groot paradijs. Geniet van jouw prachtige reis!❤
    En ruiken de bananen daar heerlijk😉?
    Zo leuk om ook te kunnen meegenieten van je avonturen in paradijs 2.0

Wat vind jij van dit artikel?