Slovenië. Ik moet toegeven dat de verwachtingen torenhoog lagen. Na de drukte aan het Balatonmeer snakten we naar rust, groen, een gezonde portie frisse berglucht en als het even kon ook af en toe een lekker hapje eten. Torenhoge verwachtingen dus, like I said. En kijk, ondanks een valse start kan ik alleen maar juichen, want Slovenië hééft het. Driewerf hoera!
We besloten al meteen bij aankomst dat we hier onze tent (of wat er van lekke Luna nog rest tenminste…) wat langer zouden opslaan. Al is ‘lang’in ons woordenboek een bijzonder relatief begrip. Een dag of vier. Of vijf. Een zee van tijd voor ons dus. Eens een zwerver…
We installeerden ons bij camping Danica. Dat moet zowat de grootste camping zijn die we ooit bezochten. De grote kampeerplaatsen hadden ons snel overtuigd. Kriskras door elkaar. Naast een kabbelend beekje. We vonden er snel onze draai. Op dag 4 stroomden echter de camperbusjes, vouwwagens, caravans en campers toe met de snelheid van de Socarivier. Werd ons tuintje met de minuut kleiner. Was het aanschuiven bij de douches. Bij de toiletten. Bij de afwastafel. En zijn wij er gaan lopen. Topcamping dus, als je geluk hebt. En als je niet in het hoogseizoen hoeft te reizen.
Slovenië heeft een aantal toeristische trekpleisters die helaas meestal toeristisch zijn in de meest toeristische zin van het woord. Wij deden er een aantal – je kan Slovenië toch niet verlaten zonder deze must-sees – maar moeten bekennen dat onbekendere stukken ons meer omver geblazen hebben. Met als hoogtepunt de Mount Vogel. Absoluut. Nummer één.
Deze berg aan de voet van het Triglavgebergte bereik je met een gondel. Geen Venetiaans bootje. Wel een razendsnelle glazen kooi die je in een mum van tijd naar de top van de wereld hijst. Dat is al een ervaring op zich. En dan begint het nog maar. Eenmaal boven kies je een wandeling uit, waarbij je keuze hebt uit ‘easy’ of ‘medium’. Dat zegt weinig. Bijzonder weinig. Veel aanwijzingen hoef je tijdens je wandeling overigens niet te verwachten. Wij kozen voor ‘medium’wandeling Sija, 1,5u… Dat leek ons prima voor een gezellig klein ommetje.
De Sija bleek al gauw niet de naam van de wandeling, dan wel de naam van de berg waar we naartoe klauterden. Klauterden, want je loopt er geen meter op een vlak pad. Die 1,5 uur sloeg dus ook op de afstand tot de berg. Snugger. I know. En goed voorbereid as usual. Gelukkig zijn we qua uitrusting wél steeds goed voorbereid. Altijd voldoende water bij. Enkele truien. Regenjassen. Wandelschoenen. En dat is er écht nodig. De bergen kunnen verrassend uit de hoek komen. Wees dus gewaarschuwd.
De vijf uur durende (!) wandeling moet zowat de avontuurlijkste zijn die we al gedaan hebben. We mogen ons gelukkig prijzen dat onze berggeitjes klimmen klauteren het einde vinden, en raar maar waar niet één keer gezeurd hebben tijdens deze vermoeiende tocht. Wij stonden zelf ook versteld van deze 3- en 5 jarige doorzetters. De volgende twee dagen waren we zo stijf en stram dat we ons bed haast niet meer uit konden. Maar wat een ervaring. Wat een tocht. Wat een avontuur. Helemaal alleen in de bergen. Laat alle toeristen maar aanschuiven aan de Vintgarkloof. Wij hebben het echt pareltje van Slovenië gevonden. Dus ga er heen. Klim. Klauter. Leef. Beleef. En geniet…
Wauw het ziet er daar echt prachtig uit. Jammer dat er opeens zoveel volk op die camping kwam.