Whalewatching op de Azoren… Over frustratie en verwondering. Verveling en magie. Spanning en ontlading.

Op de Azoren zelf mag het dan wel erg rustig zijn wat diersoorten betreft, in de oceaan is het dat allerminst.  Rond de eilanden krioelt het immers van de zeezoogdieren.  Orka’s, dolfijnen, potvissen, blauwe vinvissen, bultruggen,… Niet gek dus dat walvissen spotten een van de meest populaire activiteiten is op de Azoren.

De Azoren stond vroeger helaas bekend om walvisjacht.  In het dorpje Capelas zie je de hellende kade en de katrollen nog waarlangs walvissen destijds omhoog getrokken werden en vind je de uitkijktoren om walvissen te zoeken.  Van het walvisverwerkingsfabriek dat tot 1981 op volle toeren draaide, blijft slechts een ruïne over.

Op het – kleine! – vissershaventje van Capelas
Van op deze toren walvissen spotten? Dan moet je toch een serieuze verrekijker hebben!

Tegenwoordig leiden de walvissen er een rustiger bestaan.  Gelukkig maar.  Al moet je wel even bekijken bij welke organisatie je je excursie boekt… Niet alle bedrijven houden immers even veel rekening met de walvissen, en deze prachtige dieren in hun natuurlijke habitat opjagen om toch zo dichtbij mogelijk te komen, is het laatste dat je wilt, toch?   Gelukkig zijn er best wel wat organisaties die een walvisexcursie organiseren mét respect voor de dieren.

Je hebt daarbij de keuze uit een zodiac, een glasvezelboot of een grotere boot of catamaran.  De eerste keuze is de spannendste; je zit laag op het water in een snelle boot.  Niet voor gevoelige maagjes!

Wij kozen voor een groter model.  Enerzijds omdat ik van de whalewatching in Ijsland nog wist dat je behoorlijk zeeziek kon worden tijdens zo’n tocht, en die kans toch ietsje kleiner wordt bij een grotere boot.  Anderzijds reizen we met 2 kleuters, en leek het ons wel aangenaam als de jongens ook wat konden rondhuppelen tijdens de 4-5u durende tocht.  En dat hebben we ons niet beklaagd!

Kort na vertrek werden we al begroet door een groep tuimelaars.  Prachtig hoe die dieren vrolijk naast onze boot zwommen!  Even later kwam er ook een nieuwsgierig groepje gewone dolfijnen een kijkje nemen.  Een fantastisch moment!

Vanaf toen begon het wachten…  De kapitein is een man die zijn job doet met hart en ziel.  Je boekt een excursie van 4u, maar zolang hij niet gezien heeft wat hij wilde zien, keert hij niet terug.  Gelukkig hadden we reispilletjes én reisarmbandjes bij.  Wat een uitvinding is dat laatste trouwens!  Geen moment zijn we misselijk geweest… een heel ander verhaal dan toen we met een vissersbootje rond het eiland Runde gingen varen in Noorwegen!

 

Eerlijk is eerlijk.  Het wachten duurde lang.  Te lang.  Onze jongens waren al ingedommeld op het rustgevende geschommel van de zachte golven.  Ik stond op het dek.  Neus in de wind.  De horizon afspeurend.  Tevergeefs.  En net op het moment dat ik me begon af te vragen waarom we een kostbare halve dag uitzichtloos op het water spendeerden, slaakte de kapitein een zucht van opluchting.  Alle hens aan dek.  Allemaal gezellig bij elkaar bovenop het dak van de boot.  Muisstil.  Camera’s in de aanslag.

En dan vanuit het niets…  een fonteintje, een klein rugvinnetje en een gigantische staart.  De eerste walvis was een feit.  De bultrug kreeg ontroerend veel ‘Oooohs’ en ‘Aaaahs’.  Ook de kapitein – die het hele jaar door niet anders doet, en waarvan je toch enige vorm van gewenning verwacht – was ontroerd en dolenthousiast.  Wat een magisch moment.

Bij iedere nieuwe opvoering, ging de geduldige menigte uit z’n dak.  Hiervoor deden we het dus.  De magische momenten.  De prachtige majestueuze dieren die met een zekere rust en elegantie een fractie van hun bestaan laten zien.  De ontroering en de overweldiging.  Samen met een twintigtal mensen vanuit de hele wereld boven op het dek in spanning wachten en kijken, gevolgd door verwondering en ontlading.

En dan moest het beste nog komen… Net op het moment dat ik dacht dat het niet meer beter ging worden en besloot mijn camera even op te bergen en gewoon verder te genieten.
Vanuit het niets.
Vlak naast ons viertjes.
Een enorme bultrug, die met zijn volledige 17m het water uitspringt en met z’n indrukwekkende zelve komt pronken, om vervolgens met een enorme kracht weer in de diepte te verdwijnen.  Mensen happen naar adem om vervolgens uit te barsten in een luid gejuich.  Wat een schouwspel.  En wat een frustratie.  Want mijn camera zat net in mijn fototas.
Auwtjs.
Maar vergeten doe ik het nooit meer.  Wat een voorrecht om hier te zijn.  Wat een ervaring voor de kids – die intussen gelukkig net weer wakker waren.

Zo was het – of nog een tikkeltje hoger, denk gerust z’n staart er nog bij! – en zo hou ik het vast in mijn hoofd… Maar de eer voor deze foto gaat naar pixabay.com
Met dank aan pixabay.com

Ik kan alleen maar concluderen: deze uitstap was iedere euro méér dan waard!

 

Lees zeker ook Ik heb m’n hart verloren op de Azoren…  

Meer weten over de Azoren?  Klik hier voor meer informatie.  Wij verbleven in Furnas.

21 gedachten over “Whalewatching op de Azoren… Over frustratie en verwondering. Verveling en magie. Spanning en ontlading.”

  1. Zo gaaf zeg, ik heb ze een keer mogen bewonderen op Vancouver island, dat as ook zo een gaaf avontuur, al was het slecht weer waarnaar het bootje mij te wild ging haha.

  2. Echt enorm gaaf! wat een mooie dieren zijn het hé. Ik heb ze in Tenerife ook gespot was echt geweldig. Ik voelde me net een klein kind zo blij was ik dat ik ze zag.

  3. Ohhh op de Azoren zeg! Wat gaaf! Jammer dat het zo lang duurde voordat ze tevoorschijn kwamen, maar je hebt ervan genoten zo te lezen 🙂

Wat vind jij van dit artikel?