Onweer op de Poesta

Niet dat ik een bangerik ben. Niet dat het angstzweet mij uitbreekt bij het horen van een eerste donderslag. Integendeel. Ik kan erg genieten van een verfrissend onweer in de verte na een broeierig hete dag.  Rommelende dondergeluiden op de achtergrond.   Als hongerige reuzen die ontwaken. Als het rustgevende geknor van een kudde wilde bisons. Als het dreigende gegrol van een leeuw. Tegen de horizon enkele mooi afgelijnde bliksemflitsen. Heerlijk.

IMG_8139.JPG
Minder heerlijk wordt het wanneer die flitsen niet langer flitsen zijn, maar een té felle flitslamp wordt die fullcontinu blijft branden. Wanneer de hongerige reus vlak naast je blijkt te staan. De bizons op je afgestormd komen en de leeuw z’n aanvalspositie aanneemt. En laat dat nu net zijn wat onze caravan blijkt aan te trekken. Want quasi iedere keer als we er met de Keereweer op uit trekken, brengt hij ons naar het oog van de storm. De Keereweer en het onweer… Ze zoeken mekaar telkens op. Ook hier op de Poesta. Helemaal alleen op een leeg campingveld op de Hongaarse Laagvlakte.  We hadden het kunnen weten . KeereOnWeer. Lap.

In het verleden zagen we onze luifel weggerukt worden op een festivalcamping. Het jaar later weer die dreigende oranjebruine onheilspellende lucht. Toen vlogen de Herashekken en tentjes om onze caravan heen. In Noorwegen moesten we op klaarlichte dag in allerijl de voortent opkramen omdat het onweer té sterk bleek te zijn voor ons tentje en we met z’n allen bijna de lucht in vlogen. En ook de voorbije nachten van onze roadtrip waren er quasi allemaal met onweer, al bleef dat tot nu toe op een fijne afstand. Tot vannacht. Wat begon met heerlijk gegrom op de achtergrond, kwam heel langzaam dichterbij. Weinig wind. Dan weet je al dat je er niet snel vanaf komt.

onweer

En dan komt het moment dat de flitsen elkaar zo snel opvolgen dat het niet meer donker wordt. Dat het dreigend begint te kraken om je vervolgens met een oorverdovende knal recht te doen veren. En daar zit je dan. Met heel je hebben en houden. In de enige caravan op de Hongaarse Laagvlakte. Overwaaien doet het niet. Het onweer heeft het op ons gemunt en blijft een hele poos boven ons hangen.

En op zo’n moment is de pret er voor mij eventjes af, tuur ik naar het brandalarm en bedenk ik wie de oudste en wie de jongste uit zn bedje zal nemen moest het foutlopen. Maak ik in m’n hoofd een plan waar we naartoe zullen lopen en trek ik alvast een deftige outfit aan. Totaal onbelangrijk, dat laatste, I know. Ik tel de seconden tussen flits en gedonder, zoals ik vroeger als kind ook deed. En denk maar één ding. Waarom. Doen. We. Onszelf. Dit. Aan. Twee uur later begint het hele circus van voor af aan, ben ik nog steeds klaarwakker en weet ik dat ik de volgende dag mijn wallen niet weggewerkt zal krijgen.  Die deftige outfit zal het moeten doen, morgen.

Zit jij bij onweer liever op hotel dan in een caravan?

Las jij mijn blog over van De Hongaarse Poesta al?

4 gedachten over “Onweer op de Poesta”

  1. Allereerst Compliment voor het mooie schrijfwerk. Zo herkenbaar,zo´n spookbui in een tentje. Gehad in Italië bij het Gardameer. Wij hadden een lange tunneltent die door de rukwinden tijdens het onweer flink plat ging maar gelukkig ook weer omhoog kwam.Zelfs mijn ex-man was bang, en dat zegt wel wat. Jassen, portemonnee´s en autosleutels bij de hand en maar wachten……

  2. Vreselijke gebeurtenis, en eng dichtbij. Maar prachtig omschreven. Wij maakten het onlangs mee in Cancun. Knallen zoals ik ze in Nederland nog nooit gehoord had. En ik ben al een watje als het om onweer gaat. De grond trilde nog harder dan ik kon trillen van angst in bed. Een flits en onmiddellijk een donder van jewelste. Een oorverdovende kraak.

    Deze week bezochten we Chichén Itzá – de Maya-tempels die verdiend een 7-wereldwonder zijn – en opnieuw een indrukwekkende donderstorm. Als je er bent geweest weet je dat schuilen geen optie is, behalve onder een van de vele bomen, onder het zwakke zeil van souvenirstentjes of met duizenden anderen onder het afdakje bij de ingang. Bijzonder en doodeng.

    Ooit maakte ik – ook met een caravan en een ogenblikkende fragiele voortent – een storm mee in Zuid-Duitsland. Meestal trekt onweer om de bergen, maar als het eenmaal in het dal zit… Komt het er niet snel uit. We zagen flinke boompjes in potten en luifels langs ons heen waaien terwijl ik onze elektriciteit steeds iets hoger tilde tegen de aanhoudende overstromingen. Achteraf orachtig om mee te hebben gemaakt, want alles is goed afgelopen. In dat moment doodsangsten omdat we niet wisten hoe lang het zou aanhouden. Brr.

    Wauw – ik raak geïnspireerd zelf een verhaal over dit bizarre natuurgeweld te schrijven. Ondanks de hachelijke gebeurtenis ben ik blij dat jij dat ook doet!

Wat vind jij van dit artikel?