Over vignetperikelen, lekke Luna en tuttefrutjes

Soms heb je van die dagen dat het allemaal even niet mee zit. Dat je jezelf afvraagt waar in hemelsnaam die verborgen Candid camera staat. Dat hadden we vandaag. We waren nog maar net de grens Hongarije-Slovenië overgestoken, toen ik voorstelde om eens een stukje autosnelweg te rijden.

We hebben tot nu toe onze hele reis via kleine wegen gereden. Vandaag stond er echter weer een grote rit op het programma, en aan de tijdsduur te zien, gingen de kleine wegen KLEIN zijn in de KLEINSTE zin van het woord. Bovendien had ik een camping in Bohinj op het oog en wilde ik er niet te laat toekomen. Kwestie van nog een plekje te vinden.

Impulsief draaiden we de snelweg op. De grensovergang was dit keer slechts een klein weggetje geweest, zonder infoborden. En ook de oprit van de autosnelweg meldde ons niets over het vignet. Uiteraard wisten we wel dat dit verplicht is. We waren er dan ook van overtuigd dat we dit aan het eerstvolgend tankstation zouden kunnen kopen. Na 2 km (!) op de autosnelweg werden we al aan de kant gezet. Ons van geen kwaad bewust.

Tot we het bedrag hoorden dat we meteen cash mochten betalen. €400. Slik. Geen vignet. We kregen een korting. €150. Hoera. Het heeft ons even geduurd voor we de politievrouw in kwestie ervan konden overtuigen dat we écht nog géén aankoopmogelijkheid hadden gepasseerd. Wegenkaart erbij. Gps erbij. Reisroute uitgetekend. Onze gewonnen tijd waren we alweer verloren. Maar onze overtuigingskracht werkte. We beloofden een vignet te kopen bij het eerstvolgende tankstation. Dat ligt nu te blinken achter onze autoruit. Wij rijden deze week enkel nog op autosnelweg. Al gaan we naar de bakker. Me dunkt.

 

Op Camp Danica was nog plaats. Hurray! Alles viel in de plooi. Het mag dan wel een grote camping zijn, zowaar de grootste die we ooit bezochten, het oogt er erg natuurlijk, iedereen staat er kriskras door elkaar. Een lieflijk beekje kabbelt langs onze tent, voor onze caravan een mooi speeltoestelletje, sanitair dik oké. De ligzetels staan klaar. Cava uitgeschonken. Hapjes klaargezet. Jongens tevreden. Wij in vakantiemodus. Wat kan het leven eenvoudig mooi zijn. Tot ik plots achter me kijk en zie dat onze mooi strak opgezette voortent in duigen valt. We reizen met een DWT Zelte Luna Air, een bustent met luchtbalken in plaats van stokken. Een gemak. Een uitvinding. In 5 minuten staat onze tent op. Manlief en ik, wij zijn topteam DWT tent-opstellen. Daar lag onze strak opgezette Luna. Luna geeft het op. Luna zit met een lek. Presneto!

 

IMG_20170714_165210 (Small).jpg

IMG_8824 (Small)

 

 

Aan het lek zelf kan je haast niet aan, dichten met een fietsplakkertje is geen optie vermits het lek tegen het ventiel zit. In afwachting van een masterplan, staan er nu dag en nacht Mentos kauwgommetjes op het menu. Er zitten er intussen een vijftal op het lek. Zo blijft de tent toch een uur of 3 rechtop staan. Om dan even bij te pompen. Luna krijgt tuttefrutjes en wij hebben met stip de meest frisse tent van de hele camping. Ha!

Liever een hotel dan een lekke tent?  Boek nu snel je volgende trip via Footprints Around The World!

6 gedachten over “Over vignetperikelen, lekke Luna en tuttefrutjes”

Wat vind jij van dit artikel?