Pintjes drinken in de ochtend. De grote leerschool van reizen. Of net van niet-reizen…

Corona.
Je wilt er niet meer over lezen.
Je wilt er niets meer over horen.
Het komt je oren uit.
Vast wel.
Bij mij ook overigens.
En laat dat daarom hoegenaamd niet het onderwerp zijn van deze blog, slechts de aanleiding. De intro. De reden waarom ik zo uitkeek naar deze trip. Smachtte zelfs.
Want door dat vieze beestje hebben jij en ik de afgelopen 2 jaar vermoedelijk veel tripjes moeten annuleren. Plannen moeten laten varen. Dromen on hold moeten zetten. Niet onoverkomelijk, niets in vergelijking met wat dat coronabeest wereldwijd heeft aangericht.
Wel gewoon jammer.
Doodzonde als je net als ik zo van reizen houdt.
Als je energiepeil een boost krijgt van reizen plannen, nieuwe landen ontdekken, op avontuur gaan.
Als je ogen beginnen fonkelen en je hart een sprongetje maakt bij het boeken van vliegtickets, alsof je net een mooie liefdesbrief in handen kreeg.
Als je gulzig alles in je opneemt dat een land je te bieden heeft.
Als je met spijt enerzijds, maar gevuld met voldaan geluk anderzijds weer huiswaarts keert, naar je eigen warme nest.