Merci. Merci. Merci

Lieve lezers, trouwste volgers,

Sinds 2017 run ik deze website: mijn reisblog Footprints Around The World.

Mijn blog combineerde vlotjes alles waarvan ik gek was – en nog steeds ben: reizen, fotografie en schrijven.

Alleen… van zodra er een moét aan te pas komt, wordt het moeilijker.  Dat lijkt het of het plezier in schrijven verdwijnt stillekes aan.  En da’s zonde.

De laatste jaren werd er weinig of niets nieuw gepost om die reden.  De goesting voor schrijven was weg, de verplichting werd te groot en dat stond mijn creativiteit in de weg.  Maar toch kreeg ik het niet over mijn hart om de website op te doeken.  Daarvoor zaten er te veel herinneringen aan vast, en wilde ik liefst gewoon mijn schrijfsels blijven koesteren.  Maar deze blog, waar ik zo veel tijd en energie in stak, zomaar laten verstoffen, is ook niet wat het verdient.  Daarom heb ik besloten om mijn domeinnaam binnenkort op te zeggen, en heb ik voor mezelf van alle artikels en foto’s een mooi boek gemaakt.

Met een beetje weemoed, maar vooral met veel trots en liefde heb ik alle verhalen en jullie reacties teruggelezen…. Heb ik een duikje genomen in de statistieken, en tot mijn verbazing ontdekt dat mijn werk 64690 lezers heeft mogen ontvangen.  Wauw!
Heb ik besloten dat Tsjechië dringend bezocht moet worden door jullie allen, want Tsjechië voor beginners Part 2, was met 2817 lezers niet alleen mijn meest bezochte reisverslag, samen met die andere blog over Tsjechië, goed voor maar liefst 4576 lezers!
En op 27 februari 2018 tenslotte, wilden jullie massaal weten wat er nu eigenlijk niét leuk is aan kamperen, want die dag werd mijn website – en dan voornamelijk dat verslag – het meest bekeken, met 1329 weergaven.

Ik zou jullie keihard willen bedanken om – zelfs nu er al zo lang niets nieuw meer verscheen – zo trouw op bezoek te komen bij Footprints.  Ik viel zowaar achterover bij het bekijken van de statistieken, en dacht niet dat deze tot op de dag van vandaag überhaupt nog bezocht werd.  😉

Ik blijf gezellig verder reizen, schrijven, fotograferen en mezelf zijn.  Maar alleen nog voor mezelf.  Zonder moetjes.  Zonder verplichtingen.

En da’s keileuk.

Dikke merci allemaal, en trek er op uit, verken, ontdek, verwonder en geniet!

Time flies.  It’s up to you to be the navigator. (R. Orben)

Lien

De neushoorn. De grootste zorg voor deze kolossale gigant.

De neushoorn..

Een prachtige gigant en tevens ook deeltje van The Big Five.

Natuurlijk gingen we naar hem op zoek op onze reis door Zuid-Afrika.

Olifanten, buffels en leeuwen zagen wij vrij snel. We hadden onze Krugerparkgids bij de hand, die ons keurig weergaf waar we het meest kans hadden om dier X of Y te spotten. En dikwijls klopte die ruwe inschatting wel. Maar op de infopagina van de neushoorns bleef de kaart blanco. Ook in Kruger zelf, waar je op interactieve borden zelf kunt aangeven wat je waar gespot hebt, was geen neushoorn te bespeuren.

Lees hier verder…

Alleen op reis, een eenzame zeldzaamheid ?

Dacht jij dat solo reizen eenzaam was?

Dacht jij dat solo reizigers alleen op reis gingen bij gebrek aan vrienden?

Dacht jij dat het zielig was om alleen te reizen, alleen op restaurant te gaan, alleen iets te gaan drinken?

Dacht jij dat solo reizigers een uitzondering waren, een zeldzaamheid, een rariteit?

 

Tot mijn grote schaamte moest ik 4x JA antwoorden voor mijn vertrek.

 

Lees hier verder!

Panama. Over Leven met de grote L

T is de schuld van de ‘knaldrang’. En die van mijn duosprong, intussen alweer enkele maanden geleden.

Het eerste wakkert de rusteloze reisduif in mezelf genadeloos aan, het tweede zorgt ervoor dat ik nog maar met weinig angsten door het leven ga.
Want als je uit een vliegtuig springt, kun je nadien de wereld aan, zoiets.  Dan durf je te Leven. Met de grote L.

Lees hier verder!

Simpelweg gelukkig zijn… In SaPa.

Er is 1 ding waar ik echt niet van hou.

Regen.

Regen in mijn gezicht.
Natte haren.
Je ogen amper kunnen openen door gemiezer en geplens.
Natte billen op een kletsnat fietszadel.
Doorweekt ergens aankomen, nadat je even voordien piekfijn uitgedost klaar stond voor vertrek.

De enige momenten waarop ik zacht gedruppel of een hevig onweer wél bijzonder kan appreciëren, is wanneer ik lekker knus binnen zit.   Lekker warm in de zetel.  Gezelligheid boven alles.

En toch.
Uitgerekend op deze druilerige dag – doorweekt thuisgekomen, natte haren hangen als slappe slierten voor m’n ogen – mijmer ik over mijn mooiste herinneringen op reis.  Over onvergetelijke plekjes.  Tripjes die me voorgoed veranderd hebben .  Reizen die me verrijkt hebben.  Momentjes die ik nooit zal vergeten.

Lees hier snel verder…

Pure gezelligheid in Puerto de Mogàn

Ik ben een gezellige.

Of het nu dekentje-kersenpittenkussen-zetel-koffietje is of op café hangen met mensen die ik heel graag zie.

Of het nu een oprechte warme knuffel is of een apéro’ke met de buren.

Of het nu een gezelschapspelletje is met een kommetje chips en een lekker pintje dabei of een Netflix avondje met een lekker glaasje wijn.

Als het maar gezellig is.  En jah.  Daar hoort bij mij steevast goed gezelschap én lekker eten of drinken bij.

En laat die gezelligheid nu net zijn waar ik ook op vakantie naar op zoek ga.

Lees hier snel verder… 

Gran Canaria… Liefde op het 2de gezicht…

Gran Canaria.
De plek waar menig landgenoten hun 2de verblijfje hebben.
Dé zonzekere bestemming bij uitstek in de herfst- en wintermaanden. Eén van de meest geboekte reizen onder Belgen dit najaar.
Maar waarom eigenlijk?
Nee, het zou geen liefde op het eerste gezicht worden met Gran Canaria.
De reden?
Een kleine portie vooroordelen van mijn kant.
En dan krijgt de tegenpartij geen eerlijke kans om een goeie eerste indruk te maken… Al doet ie nog zo z’n best.

Pintjes drinken in de ochtend. De grote leerschool van reizen. Of net van niet-reizen…

Corona.
Je wilt er niet meer over lezen.
Je wilt er niets meer over horen.
Het komt je oren uit.
Vast wel.
Bij mij ook overigens.
En laat dat daarom hoegenaamd niet het onderwerp zijn van deze blog, slechts de aanleiding. De intro. De reden waarom ik zo uitkeek naar deze trip. Smachtte zelfs.
Want door dat vieze beestje hebben jij en ik de afgelopen 2 jaar vermoedelijk veel tripjes moeten annuleren. Plannen moeten laten varen. Dromen on hold moeten zetten. Niet onoverkomelijk, niets in vergelijking met wat dat coronabeest wereldwijd heeft aangericht.
Wel gewoon jammer.
Doodzonde als je net als ik zo van reizen houdt.
Als je energiepeil een boost krijgt van reizen plannen, nieuwe landen ontdekken, op avontuur gaan.
Als je ogen beginnen fonkelen en je hart een sprongetje maakt bij het boeken van vliegtickets, alsof je net een mooie liefdesbrief in handen kreeg.
Als je gulzig alles in je opneemt dat een land je te bieden heeft.
Als je met spijt enerzijds, maar gevuld met voldaan geluk anderzijds weer huiswaarts keert, naar je eigen warme nest.

Goesting.

Het is hier stilletjes geweest de voorbije tijd…  De fut was er even uit, de goesting om te schrijven even verdwenen. Te veel ‘moeten’ schrijven, en dat werkt niet. Dit vrijgevochten vogeltje doet liefst van al haar eigen zin. We moeten al zoveel, dus waarom zou ik mezelf in mijn vrije tijd ook nog verplichtingen en deadlines opleggen?

Nee, schrijven lukt alleen als de goesting er is. Als het weer kriebelt. Als ik ‘s nachts droom van nieuwe teksten en er ‘ s ochtends niet snel genoeg aan kan beginnen. Als de wereld dan rondom mij onopgemerkt kan ontploffen omdat ik zo in gedachten verzonken ben. Dat zijn de momenten. Dan moet het gebeuren.

En daar komt dan het leuke nieuws: na een lange stilte, was ze daar plots weer: die goesting. Op de bus tussen de rijstvelden van Vietnam, mijmerend tussen de prachtige vergezichten, kwamen daar ineens de ideeën, de kriebels, de inspiratie…

Ik ga dus weer aan de slag… Niet meer met 2 artikels per week zoals ik eerder deed, maar wanneer ik goesting heb.

Nah.

Zonder moetjes, zonder deadlines.

Minder kwantiteit, meer kwaliteit.

Schrijven met goesting dus.

En wat dat precies zal geven, vind je hier binnenkort op mijn blog. Kom dus geregeld een kijkje nemen.. I ‘ll keep you posted!